یه مشت حرفهای درهم و برهم که از یه دل تنگ و یه؛فکر خراب اومده!!!!

سلام

نمیخوام روزمره تعریف کنم.میخوام کلیات آخر هفته رو بگم.

پنجشنبه شب و در ادامه اش جمعه صبح با شوهری دعوا کردیم.دعوای خیلی بدی نبود،ولی بدجوری دلم شکست.

مهم نیست سر چی بود یا کی مقصر بود،مهم اینه که دعوامون شد و بازم شکستم!

دلم شکست چون،سالگرد ازدواجمون بود!

همه تو همچین روزی،توقع سورپرایز دارن،توقع یه میز رزرو شده تو یه رستوران یا کافه دنج،توقع هدیه های یهویی،کیکهای هیجان انگیز!منم اما سورپرایز شدم!

تا ظهر چندبار اومد مثلٲ واسه آشتی،ولی هربار باز یه بحث جدید پیش میومد!

گریه کردم!از صبح تا غروب یکسره گریه کردم.بی صدا گریه کردم!شاید نه فقط برای چهارتا دری وری که شنیده بودم،به حال خودم گریه کردم!

با عزیزی حرف میزدم و حرف کشید به جایی که چندتا از رفتارای سالهای پیش شوهری رو براش گفتم.همین باعث شد،یادم بیفته راه سنگلاخی رو که تو این سالها طی کردم!

نمیگم من خوبم و اون بد.اتفاقٲ اون موقع منم یاغی و سرکش و پرخاشگر و وحشی بودم!!ولی با همه اینا،با چنگ و دندون برای زندگی نه چندان،خود خواسته ام تلاش میکردم......

بگذریم!نمیخوام یاداون روزا رو بکنم.

ظهر گذاشت رفت بیرون.

ساشا ،بچه ام تنها تو اتاق کارتون میدید.رفتم پیشش.تا منو دید خندید و پرید بغلم!

آخ......پسرک معصوم من!ساشای بی گناه من!

طفلی پسرم که وسط همچین زندگی گهی قرار گرفته!

طفلی همه بچه هایی که همچین پدر و مادرایی دارن!

لعنت به من!لعنت به منی که باعث ترس و ناراحتی بچه ام میشم!

ساشای نازنین من!امید و انگیزه نفس کشیدنم!

پسرکم وقتی تو اتاق نشسته بودم،میومد کنارم رو تخت مینشست و با دستای کوچولوش صورتمو نوازش میکرد و میگفت،میدونم ناراحتی،ولی خوب میشی!

یا هر چند دقیقه یه بار میومد و از گوشه در سرک میکشید و میگفت،من تو رو اندازه تمام رنگین کمانها دوس دارم!

آخ پسر باشعور من!خوب میدونه که بودنش و عشقش چقدر بهم انگیزه میده.میدونه و میفهمه که هیچی اندازه عشق اون وقتی اینقدر احساس بدبختی میکنم،نمیتونه بهم قدرت بده تا سرپا وایسم.

برعکس باباش که از مقوله رمانتیک بازی هیچ سررشته ای نداره،خوب بلده کجا و وکی باید حرفشو بزنه!

جمعه البته یک روز نبود،دو روز بود!دو روز متفاوت!روز اولش که از صبحش شروع شد و با دعوا و گریه و تا بعدازظهرش ادامه داشت.

روز دومش اما از غروبش شروع شد.وقتی که شوهری با کیک و کادو از در وارد شد!کادو رو که احتمالٲ روز قبل خریده بود،چون جمعه هیچ طلافروشی باز نیست!

من اما غمگین تر و دل شکسته تر از اونی بودم که کیک و کادو سر شوقم بیاره.ولی ذوق و خنده و هیجان ساشا که عاشق جشن و کیک و شمع فوت کردنه،به حدی بود که نتونستم دلش رو بشکنم و تن به بازی شوهری دادم!

شمع فوت کردم،کیک بریدم و کادومو دریافت کردم.ساشا هم با باباش کلی رقصید و خندید.ناهارم گرفته بود که من نخوردم و خودشون خوردن.کیکم نخوردم.سرم درد میکرد و حالت تهوع داشتم.

بعدازناهار که البته غروب خورده شد،ساشا خوابید.شوهری اومد پیشم.اون چندتا خاطراتی رو که برای دوستم گفته بودم رو براش گفتم!گفت،واقعٲ من این کارا رو کردم؟!!گفتم ببین چقدر تلاش کردم که الان خودتم خود قبلیت رو نمیشناسی!گفت،خب منم تلاش کردم.گفتم،تو تلاش کردی؟؟؟؟تویی که به شعاره،من همینم که هستم،مفتخری!!!!!

گفتم تلاش کردم ولی تو این هفت سال،قد بیست سال تحلیل رفتم!دیگه توان ندارم!

بگذریم از اینکه چی گفتم و چی شنیدم!یه سری جملات طولانی و تکراری و خسته کننده!

میدونید بچه ها،شدم مثل آدمی که یه مریضی سخت داره،ولی با خوردن مسکن خودشو آروم میکنه.

این مسکنها تا یه زمانی اثر میکنه،بعدش باز درد آدم عود میکنه.....

الان خوبم.به قول ساشا،درسته حالم بده،ولی خوب میشم!

پوستم بدجوری کلفت شده!

نخواستم غمنامه بنویسم.اینا فقط ماجرای هفتمین سالگرد ازدواجمون بود!!!!

همیشه عاشق عدد هفت بودم!ولی اینبار بدجوری زد تو پرم!

نگران من نباشید،خوبم.خوب ترم میشم.باز چند روز دیگه براتون روزمره مینویسم و از غذاهایی که پختم و خنده هایی که کردم و رقصیدنام با ساشا میگم براتون!

من تو این زندگی یاد گرفتم چه جوری زود سرپا وایسم!حالا اینکه از درون در چه حالم،خیلی واسه کسی مهم نیست.دورو بریام همه ظاهرمو میخوان،که من خوب بلدم حفظش کنم!کسی حال دلمو نمیپرسه!

از شانس بدم دیشب ماهانه ام هم شروع شد و تا خوده صبح از درد به خودم پیچیدم و یک لحظه هم نخوابیدم!نتیجه این بی خوابی این؛بود که یک عدد تاپ و شلوارک لاغری سفارش دادم و اینکه ساعت شیش صبح دارم براتون پست میذارم!!!

دیشب عکس سه نفرمون رو با کیک رو گذاشتم تو تلگرام خانوادگیمون.میخواستم مامان و بابا ببینن خوشحالیم و خوشحال بشن!

دیگه همه تبریک و ازین حرفها.قسمت جالبش این بود که زن داداشم برام بعد از تبریکات زیاد و آرزوهای قشنگ ،نوشته بود،مهنازجونم دعا کن،مام اندازه شما خوشبخت باشیم و بتونیم وقتی هفت سال از ازدواجمون میگذره،همینقدر شاد و خوشحال و خوشبخت باشیم!!!!!

نمیدونم چقدر بعده این پیام یواشکی اشک ریختم،ولی از ته دل دعا کردم که هیچوقت زندگیشون مثل من نباشه و خیلی خیلی خوشبخت باشن!

میگن بدترین چیز اینه که آدم باطن زندگی خودش رو با ظاهر زندگی دیگران مقایسه کنه!

شوهری میگه،تو خیلی سخت گیر و ایده آل طلبی.وگرنه زندگی ما چه از نظر مادی چه معنوی،یه زندگی خیلی نرمال و حتی عالیه که؛خیلیا آرزوشو دارن!

نمیدونم شایدم راس میگه!

انگاری دردم کمتر شده.چشمام دیگه داره از بی خوابی میترکه،برم کم کم بخوابم.اگرچه یه ساعت دیگه،ساشا بیدار میشه!

پی نوشت ؛ دندونی عزیزم بودنت رو قدر میدونم.چقدر خوبه که اینقدر مهربونانه و صبورانه پای درد دلام میشینی میخوای به هر طریقی شده،بهم انگیزه زندگی بدی!دوستت دارم رفیق روزهای تنهاییم....

همه تون رو دوس دارم و آرزو میکنم باطن زندگیاتون پر از خوشی و سعادت باشه!اگه زن هستید یا مرد،هیچوقت کسی رو نرنجونید.یه وقتایی حرفهای به ظاهر ساده ما دلهای عزیزامون رو جوری میشکونه که حتی گذر زمان و سالها؛هم نمیتونه مرهمی براش باشه!

از خدا میخوام،هیچوقت تنهاتون نذاره و همیشه وجود نازنینتون رو در آغوش گرم خودش بگیره.

ببخشید بابت حرفهای بی سر و؛تهی که زدم!ایشالله که پست بعدیم مثبت تر باشه.تا اون موقع.....بای