یه اتفاق....یه صحنه.....یه نگاه!

سلام.میخواستم روزمره بنویسم,ولی یه چیزی دیروز برام پیش اومد که گفتم اول اینو بنویسم و سبک بشم,بعد تو یه پست دیگه روزمره مو مینویسم.

دیروز غروب ساشا رو بردم دو چرخه سواری.پشت کوچه ما یه خیابون درازه که تقریبأ خلوته,واسه همین هروقت میخوام ساشا رو ببرم دوچرخه سواری,میبرم اونجا.البته تا وسطاش میبرم و برمیگردیم.ولی دیروز هوا خیلی خوب بود,گفتم بذار ببرمش,هروقت خسته شد,برمیگردیم.انتهای خیابون که رسیدیم,دور نزدیم که برگردیم ,یه کوچه پهن و خلوت بودش که گفتم ازونجا بریم که بخوریم به خیابون اصلی و یه کم مغازه ها رو ببینم و شایدم خرید کنم.اینو داشته باشین,تا یه چیز دیگه بگم....

مامان یکی از هم باشگاهیهای ساشا,یه خانم چادری و خیلی آرومیه.ازین خانمها که ساکت و بی سرو زبونن.معمولأ میاد یه سلام آرومی به همه میکنه و میره یه گوشه میشینه.ازون آدماست که همه چیشون معمولیه.قیافه شون,لباس پوشیدنشون,رفتارشون,نگاهشون...یعنی هیچ چیز خاصی توشون نیست که آدمو جلب کنه,یا کنجکاو بشه,مثلأ بیشتر نگاهش کنه,یا درباره اش فکر کنه!ازون آدما که زیاد تو ذهن آدم نمیمونن .پسرشم مثل خودش مظلوم و ساکته.

دیروز که با ساشا رفتیم از کوچه دور بزنیم سمت خیابون,یه ماشین پارک بود که یه آقایی رو صندلی پشت انگار دراز کشیده بود.من وقتی بیرون میرم,زیاد به آدمها توجه نمیکنم.اینجوری که مثلأ فرداش یه آشنایی بهم میگه,چیه قیافه میگیری؟؟؟دیرود از بغلت رد شدم,نگامم نکردی؟!!!

دیگه وقتی ساشا رو میبرم دوچرخه سواری که همینقدر توجهمم,نصف میشه و همه حواسمو میدم به ساشا که یه وقت منحرف نشه,سمت خیابون.

ما چون دوچرخه سواری میکردیم,از گوشه کوچه رد میشدیم که ماشین نخوره بهمون.

یهو نزدیک ماشینه که شدیم,دیدم آقاهه بلند شد نشست رو صندلی و پشت سر اونم یه خانمی سریع نشست!!!نمیخواستم نگاه کنم,ولی ساشا گفت,مامانجون,مامان محمد!!!!!!!

دوباره که نگاه کردم,دیدم خودشه!همون خانم چادری مظلوم و آروم,مامان محمد!!

به قدری وحشتزده و رنگ پریده نگاهم میکرد که دیگه مهم نبود کدوم سمت میرم,فقط میخواستم نبینم!با سرعت رفتیم وسط کوچه و ساشا رو هل میدادم که تندتر بگذریم!

صحنه ای که واقعأ قلبمو به درد آورد این بود که وقتی تند تند از ماشین میگذشتیم,محمد رو دیدم که پشت ماشین,روی جدول کنار کوچه نشسته و داره با ماشین اسباب بازیش بازی میکنه!وقتی ما رو دید,خجولانه لبخندی زد و سرش رو انداخت پایین!

آخ.........

ساشا نمیدونست چی شده,فقط میدونست ناراحتم.هیچی نمیگفت.دستام یخ کرده بود و فکرم کار نمیکرد.نرسیده به سر کوچه دیدم خانمه داره از پشت سر صدام میکنه.قدمهامو تند کردم و سر ساشا داد زدم که تندتر پا بزن!!!خانمه دوید و رسید بهم و گفت,تو رو خدا وایسید,کارتون دارم.وایسادم,ولی نگاش نمیکردم,گفتم,عجله دارم,باید برم.دستمو گرفت,گفت,فقط یه لحظه!نگاش کردم,فکر نکنم هیچوقت اون چهره رنگ پریده و چشمای ترسون رو فراموش کنم.

نتونست چیزی بگه.....

گفتم ولم کن خانم,من چیزی ندیدم!

بعدشم تند تند رفتیم و برگشتیم خونه!رفتم دسشویی و بالا آوردم....نمیدونستم چم شده,ولی همینجوری اشکام میومد!

من که اصلأ اون بچه و مامانشو نمیشناسم....به من چه که چیکار میکنن!مگه کم میشنوم و میبینم اینجور چیزا رو.. .....

ولی با همه اینا,حالم خیلی بد بود!

همه اش میگم,کاشکی بچه اونجا نبود.....

اوووووف نگاهش!!!!

اون لبخند مظلومانه اش!

هنوزم وقتی بهش فکر میکنم,بغضم برمیگرده و چشام اشکی میشه!قضاوت نمیکنم....

من معمولأ آدمها رو قضاوت نمیکنم,ولی بعضی چیزا توجیه نشدنیه آخه!بعضی کارا رو نمیشه بخشید!

کاش اصلأ ساشا رو نمیبردم دوچرخه سواری!کاش ازون کوچه لعنتی رد نمیشدم!کاش هیچی نمیدیدم!اونجوری بازم اون زن تو باشگاه یه سلامی میکرد و میگذشت و منم فراموشش میکردم!دیدن اون پسربچه سبزه و آفتاب سوخته تو باشگاه که مدام باید مربی اش بهش بگه,محمد,سرتو بالا بگیر,وقتی باهات حرف میزنم,از همه چی سخت تره!

بیچاره محمد......