توضیح و توجیه!!!

سلام دوستای عزیزم.

اول از همه معذرت میخوام بابت پست ناراحت کننده ام.امیدوارم ناراحتتون نکرده باشم.ولی اگه اینجوریه,ببخشیدم.

بعدشم شرمنده ام به خاطر اینکه کامنتتاتون رو بدون جواب تأیید کردم.واقعأ حالم خوب نبود و فکرم به قدری به هم ریخته و مشوش بود که نمیتونستم چیزی بنویسم.حالا تو این پست سعی میکنم چیزایی که گفته بودید و پرسیده بودید رو جواب بدم.تا فکر نکنید که بی مسؤلیتم و از زیر جواب دادن بهتون در رفتم!!!

قبل از جواب کامنتها,میخوام از همه شماها که بهم محبت داشتید چه تو کامنتهاتون,چه خصوصیها و چه پیغامهاتون,تشکر کنم.واقعأ محبتتون برام یه دنیا می ارزه!امیدوارم زندگی همیشه روی خوشش رو بهتون نشون بده و به همه خواسته هاتون برسید...اینو از ته دلم از خدا براتون میخوام!

حالا جواب بقیه دوستان....

راستش من نمیدونم شماها چه آرزوهایی دارید,شاید من زیادی سطحی و مادی هستم!ولی حقیقت اینه که من این خواسته ها رو دارم!نمیتونم به خودم دروغ بگم,چون اینا چیزاییه که من کمبودشون رو دارم حس میکنم!ولی یه چیزی میخوام ازتون بپرسم...

خدا جایی,مثلأ با وحی یا توی قرآن یا کتابهای دیگه,یا تو حدیثی,چیزی,سقفی تعیین کرده واسه خواسته های آدمها؟!

من نشنیدم اینو,اگه واقعأ همچین چیزی هست,لطفأ بگید تا منم بدونم!

یا شاید مثلأ توانایی خدا محدوده!یا اینکه,نه,تواناییشو داره ولی خست به خرج میده و نمیخواد کاری واسه آدم بکنه!آره؟

خب لابد یکی از این موارد هستش دیگه!وگرنه چه دلیلی داره,وقتی من از خواسته هام حرف میزنم,یه عده بیان و بگن,دوس داشتی,پول داشتی,ولی مثلأ بچه ات مریض بود!!!!دوس داشتی ثروتمند بودی ولی شوهرت فلان بود!!!

آخه چرا؟!نمیشه من هم شوهرم,هم پسرم و خودم سالم باشیم و به خواسته هامم برسم؟!یعنی خدا میگه,اگه من فلان چیزو بهت بدم,جاش یه چیزو ازت میگیرم؟!

چرا؟؟؟؟؟؟؟؟؟

چرا قیاس میکنید سلامتی پسرم رو با پول؟

اصلأ چه ربطی دارن اینا باهم؟

من کجای پستم نوشته بودم کاش شوهر و پسرم نبودن و به جاش پولدار بودم که شما همچین برداشتی کردید؟!

این حرفها رو به اونایی میگم که را به را پیغامهای بی نام و نشون و بدون ایمیل و وب دادن و مجال جواب دادن رو ازم گرفتن!

یا بعضیا که تو کامنتهاشون این چیزا رو مطرح کردن!

به خدا بچه ها,من آدم بی شعوری نیستم.من درک دارم,شعور دارم,عقل دارم....

مگه میشه من خدارو روزی هزار بار به خاطر زندگیم و مخصوصأ پسرم شکر نکنم؟!

مگه میشه من تلاشهای,شوهرم رو نادیده بگیرم؟!

ولی خب اینا چه تناقضی با خواسته ها و آرزوهای من داره که شما مقابل هم قرارشون میدید؟

من خداروشکر میکنم بابت سلامتیمون,بابت پسرم,بابت شوهرم و بابت خیلی چیزای دیگه!ولی در عین حال از وضع موجود راضی نیستم!!!!

نمیخوام زیاد بحث کنم,ولی واقعأ این موضوع اذیتم میکرد و گفتم باهاتون در میون بذارم.

یه مسأله دیگه,اینکه من اون شب فقط میخواستم حرف بزنم!دلم خیلی گرفته بود و میخواستم پیش دوستام درددل کنم.نشده تا حالا شما واسه کسی درددل کنید؟

من اینجا نمینویسم که همه تأییدم کنن و قربون صدقه ام برن.ولی اون شب فقط به همدردی,به محبت به دلگرمی نیاز داشتم به خدا....

نمیدونم چی شده.ولی حس میکنم خیلی سخت و تلخ شدن آدما!

یعنی محبت کردن و مهربون بودن اینقدر سخته که از هم دریغش میکنیم؟نمیشه بی دلیل به آدمی که ناراحته محبت کرد؟اصلأ اون آدم گناهکار,خلافکار...هرچی!حالا که میبینیم ناراحته,نمیشه چند لحظه از بالا بهش نگاه نکنیم و بشینیم و بغلش کنیم تا آروم بشه؟الان فقط منظورم به خودم نیست,کلأ زیاد میبینم آدمها رو که واسه محبت نکردن به همدیگه هزار جور دلیل میارن!

من اینهمه منطق رو اینهمه خشکی رو نمیتونم تحمل کنم!

البته این محبت و دلگرمی رو از خیلیهاتونم گرفتم و همینم باعث شد که برگردم.چون صبح که کامنتها رو خوندم و پیغامها رو,واقعأ تصمیم گرفته بودم که ننویسم!ولی بعدش که آرومتر شدم,بعد که کامنتهای گرمتون رو گرفتم,تصمیم گرفتم بنویسم.به قول دندون عزیز,مثل دفتر خاطرات.

من نمیتونم و نمیخوام خودم رو مطابق میل بقیه عوض کنم.من همینم!با همه خوبیها و بدیهام!

نمیخوام یه زن ایده آل رو براتون به تصویر بکشم.میخوام از خودم بنویسم!

یه سؤالی رو چند نفر تو کامنتهاشون پرسیده بودن,اونم بذارید جواب بدن.

گفته بودن,تو خودت چیکار کردی واسه این زندگی که اینقدر از شوهرت توقع داری!

خب فکر کنم,منظور از چیکار کردی,بحث مالیه.چون قضیه زن بودن و رسیدگی به خونه و تربیت بچه که بحثش,جداست و چون پستمم مادی گرایانه!!!!بود,قطعأ منظور پول و کمک مالیه!

من گفته یودم که تا دو سال و نیم پیش تقریبأ,شاغل بودم.یعنی حدود چهار سال بعده ازدواجمون کار میکردم.

قبل از ازدواجم کار میکردم,ولی خب خرجم زیاد میکردم.وقتی ازدواج کردیم,یعنی حدود هفت سال پیش,ده میلیون پول داشتم.شوهرم تو یه کاری میخواست مشارکت کنه که پنج تومنش رو گذاشت اونجا و اونام خوردنش و یه لیوان آبم روش!!!!پنج تومن بقیه شم باز دادم به شوهری که باهاش ماشین خریدیم.و هرچی اصرار کرد,نرفتم تا سندشو به اسمم بزنه.چون گفتم پول من و تو نداره و میخوایم ماشین زیر پامون باشه!هیچ منتی هم نداشته و ندارم,فقط چون پرسیدید دارم میگم.بعدش حدود یک سال و نیم شوهرم بیکار شد و هیچ درآمدی نداشت و فقط درآمد من زندگیمون رو میگذروند.بعدشم که رفت سرکار و باهم خرج میکردیم.سر این خونه هم پول کم داشتیم و بابام خودش پولشو گذاشت بانک و وام گرفت برامون.

از دوساب پیش که بیکار شدم,بابام هرماه پونصد تومن بهم پول تو جیبی میده.میگه نمیخوام واسه خریدای جزییتم دستت تو جیب شوهرت باشه.هر ماه اول برج پولو برام میریزه.اون وامی که واسه خونه گرفتیم رو شوهری دو سه تاشو بیشتر نتونست بده,بس که قسط و قرض و وام دور خودش جمع کرده و از همون موقع من قسطها رو میدم.یعنی از پونصد تومنی که از بابام میگیرم,چهارصد و هشتاد تومنشو میدم قسط!!!!البته بابام نمیدونه,ولی خب وقتی شوهرم نمیتونه,من باید کمکش کنم دیگه!

بازم هیچ منتی نیست..چون واسه خونه و زندگی خودمه.

اینارو گفتم که بگم,من هیچوقت سربار و آویزون,به قول دوستان!!!!نبودم.نمیدونم شماها چقدر کمک مالی میکنید,ولی من تا دو ساب پیش که همه سرمایه مو و همه حقوقم رو دادم به شوهرم و خرج زندگیمون کردم و ازون موقع هم که قسط وام رو میدم!

فکر نکنم زیادم مفتخور باشم!بازم به قول دوستان!!!!

کاش منم مثل اونایی که میگن پول بی ارزشه و مهم نیست میتونستم فکر کنم.ولی حقیقت اینه که پول واسه من خیلی مهمه و نبودنش به نظر من تو بدبختی آدمها نقش مؤثری داره!

دغدغه مالی آدمو دیوونه میکنه!

بگذریم.....

امیدوارم جواب کامنتهاتون رو داده باشم.

بازم معذرت میخوام که نظراتتون رو بدون جواب تأیید کردم.اصلأ به حساب بی احترامی نذارید.

براتون فوق العاده احترام قایلم!چه دوستای عزیزی که همیشه باهاشون در ارتباطم,چه اونایی که لطف کردن و روشن شدن و نظراتشون رو بهم گفتن.

دست تک تکتون رو میفشارم.

حضورتون واقعأ برام مهمه و بهم دلگرمی میده.

دوس ندارم مطالبمو رمزی بنویسم,حداقل تا وقتی که مجبور نشدم.چون میخوام هرکی دوس داره,بخوندم.حتی خاموش!

خیلی حرف زدم!

عزیزایی که نصیحت کردن و راهنمایی کردن,ازتون ممنونم.شاید تو فاز نصیحت شنیدن نبودم و دلتنگ تر ازاین حرفها بودم,ولی از نیت خوبتون مطمینم و میدونم که قصدتون کمک و باز کردن گره مشکلاتم بوده.خیلی خیلی خیلی ممنونم.کامنتهای همه تون رو با حوصله و چندباره خوندم و سعی میکنم تو زندگیم بهشون توجه کنم.امیدوارم خدا هم گره از کار همه تون باز کنه و زندگیهاتون پر از شادی و خنده باشه.

اونایی که فحش دادن,توهین کردن,بد و بیراه گفتن ,که نمیدونم تربیت شده کدوم مکتب و مرامی هستن, رو میسپارم به وجدانشون و عدالت خدا!!!!!

اونایی که با حرفهاشون و زخمهاشونم دلمو شکوندنم,نمیبخشم و بازم میسپارم به خدا!

شماهایی که مهربونیها و محبتهاتون بی پایانه و واقعأ شرمندم کردید رو هم میسپارم به دستهای گرم و مهربون خدا و ازش میخوام محکم بغلتون کنه و هرچی غم و غصه و ناراحتی هست رو از دلتون و زندگیتون بیرون کنه!

دوستتون دارم......بای