خودم و خودم

سلام به همگی!خوبید؟چه میکنید با گرما؟!

راستش دقیقأ نمیدونم میخوام چی بنویسم.یعنی من واسه همه کارام همینجوریم!دشمن قسم خورده برنامه ریزی ام!!!!اصلا و ابدا نمیتونم با برنامه ریزی پیش برم!موقع نوشتن اینجا هم فقط یه موضوع تو نظرم هست و طبق اون شروع میکنم بعدش دیگه ناخواسته کشیده میشم به موضوعهای دیگه...

امروزم فقط دلم میخواست بنویسم و چون چیزی تو نظرم نبود,گفتم یه کم از خودم بگم...

من خیلی زیاد رک گو هستم و معمولأ هر جا تو هر موقعیتی,نظرم رو میگم و اگه بهش اعتقاد داشته باشم,حتمأ سر حرفم وای میستم.مگر اینکه کسی با دلیل قانعم کنه که حرفم اشتباس و اونوقت حتمأ حرفشو قبول میکنم.انتقادپذیرم هستم.ولی دروغ چرا,بعضی جاها و تو بعضی مواقع دیکتاتور و انتقادناپذیرم میشم!!!شدیدأ احساساتیم,ولی کسایی که باهام برخورد دارن و زیاد بهم نزدیک نیستن,بیشتر منو یه آدم جدی و سختگیر میدونن.ولی واقعیت اینه که من خیلی زیاد احساسی هستم و اشکم همیشه دم مشکمه!اگر کسی بدترین کارها رو هم در حقم کرده باشه,با کوچکترین عذرخواهی یا پشیمونی که ازش ببینم,سریع همه چیو فراموش میکنم.البته خیلی جاها سعی میکنم بیشتر منطقی باشم تا احساسی.

بچه دوم خانواده هستم و یه خواهر بزرگتر دارم که متأسفانه هیچوقت رابطه مون خوب نبوده.البته بعد ازدواجمون بهتر از قبل شدیم.

بابای من خیلی خیلی سختگیر بود و همیشه حرف حرف خودش بود!ولی خب الانا که دیگه سنشون بالا رفته هیچ اثری ازون مرد دیکتاتور سخت گیر توش نیست و خیلی خیلی مهربون شده!ولی خب اونروزا واقعأ سختگیر بود.چون تو کارخونه کارگرای زیادی زیر دستش بودن,خونه هم که میومد,میخواست مثل اونا به مام دستور بده!ولی من از اول روحیه خیلی آزادی داشتم که هنوزم دارمش.یعنی به هیچ عنوان نمیتونم تحت سلطه یا امر کسی باشم.البته این مسأله واسه سرکار رفتنم خیلی مشکلساز شده بود,چون من اصلأ نمیتونم کسی رو به عنوان رییس بالای سرم قبول کنم و اگرم اجبارأ رییسی دارم,رفتارش نباید با من در حد زیردستش باشه!!!!شاید به نظرتون خیلی مغرور و خودخواه بیام,ولی بالاخره این یکی از بزرگترین ویژگیهای منه!البته اینجوری نیست که خودم رو برتر بدونما...فقط نمیتونم امو و نهی کردن کسی رو تحمل کنم و بیشتر دوس دارم خودم به بقیه برنامه بدم و مدیریت کنم!!!!کارهایی که داشتم هم,سعی میکردم بیشترشو طبق برنامه خودم پیش ببرم و چون خوب انجامشون میدادم,کسی با این اخلاق غد بودنم مشکل نداشت تو محیط کار.به هر حال هرکسی یه اخلاقی داره و منم اینجوریم.البته خودم اینو نکته منفی تو اخلاقم نمیدونم.

این اخلاق من باعث شده بود که مدام با بابام تو جنگ و دعوا و کشمکش بودم!'!!یعنی همیشه خدا منو بابام باهم درگیر بودیم!حالا اون خواهرم دقیقأ نقطه عکس من بود!!!!اونم خیلی از توقعهاش با بابام مخالف بود,ولی اصلا و به هیچ عنوان با بابام مخالفت نمیکرد!!!!خلاصه که عزیز دل بابا بود و منم بچه ناخلف خانواده!!!!!آخرشم این خواهرم به همه چیزهایی که میخواست,میرسید,ولی سیاست داشت دیگه....

من شیطون بودم و خونه بند نمیشدم!از همون اول چاق بودم!اول که میگم,منظورم نوزادیمه!شانسه دیگه!!!!ولی من هیچوقت با اندامم مشکل نداشتم.همیشه فکر میکنم زیادی اعتماد به نفس دارم,ولی واقعأ از خودم راضی بودم و خودمو خوشگل میدیدم.فکر میکنم آنا بود که یه پستی داشت راجع به اینکه عقیده درونی آدم راجع به خودش رو دیگرانم اثر میذاره.این در مورد من کاملأ صدق میکرد.فکر میکنم دیگرانم منو همونجوری خوشگل و خاص میدیدن که من میدیدم و توجهی به اندامم نداشتم.یعنی هیچوقت با کسی روبرو نشدم که حس کنم این قضیه براش مهمه,نه دختر,نه پسر!

دوست پسرامم احساس میکردم,منو همونجوری میبینن که خودم میدیم.دختر جوگیر و خودشیفته ای نبودم و اتفاقأ اگه تعریف از خود نباشه,باهوشم هستم!یعنی خیلی زود آدمها رو میشناسم و میفهمم چه جوری فکر میکنن.

واسه همین اولین باری که تصمیم گرفتم رژیم بگیرم,خیلی اتفاقی برام مثل یه بازی بود.دوستم خیلی چاق بود و باهم رفته بودیم مطب دکتر تغذیه و دکتره داشت براش راجع به کالریها توضیح میداد و این دوستم هیچ چی متوجه نمیشد و دکتر بیچاره هزار بار همه چیو واسش توضیح میداد.من جاهاییش رو که میفهمیدم براش میگفتم!از مطب که اومدیم بیرون دوستم شروع کرد به اینکه این دکتره چرت میگه و اصلأ اینجوری آدم لاغر نمیشه و ازین حرفها!!!من چون آقای دکتر,دوست پسرم بود,البته به دوستم نگفته بودم,چون زیاد باهاش صمیمی نبودم و بیشتر همکار بودیم,تا دوست.سعی کردم ازش تعریف کنم و بگم که کارش خوبه و ازین حرفها,ولی زیر بار نمیرفت!بعدش بهش گفتم,اصلأ باهم رژیم میگیریم و ببینیم نتیجه میده یا نه!یه شرط سنگینم بستیم که مجبور بشیم همه تلاشمونو بکنیم!بعد برگشتیم مطب جناب دوست و ازش خواستیم به منم برنامه بده!خلاصه رو حساب کل کل با دوستم و حفظ آبروی دوست پسرم,چهار ماه برنامه اش رو اجرا کردم و از هشتادوپنج کیلو,شدم شصت و پنج کیلو!!!!من قدم صدوهفتاده و خداییش مانکن شده بودم!!!!بگذریم ازینکه دوستم یک گرمم کم نکرد و بعدأ اعتراف کرد که اصلأ برنامه رو رعایت نکرده!

این قضیه که بهتون گفتم,مربوط میشه به بیست و دو,سه سالگیم!یعنی تا اون موقع حتی به فکر اینکه شاید لازم باشه وزنمو کم کنم هم نیفتاده بودم.یعنی اعتماد به نفس داشتم در حد المپیک!!!!

بعدشم که ازدواج کردم و جریانشو براتون گفتم تو پستای قبلیم.

نمیخوام راجع به زندگیم بگم,میخوام از خودم بگم که یه جاهایی تغییر کردم و یه جاهایی هنوز خود سابقم موندم.خصوصیاتی که هنوز باهام هستش و باقی مونده,همون روحیه آزاد و بلندپروازانمه.هنوزم همونجوری آزاد و بی پروام و حرف زور تو کتم نمیره.هنوز حرفمو و نظرم رو همه جا مطرح میکنم و توضیح میدم راجع بهش.البته اینکه واسه خودم و نظرم ارزش قایلم,شامل حال بقیه هم میشه و من واسه نظر همه ارزش قایلم.شما دوستای وبلاگیم,دیدید که من اکثرأ رو پستاتون کامنتای طولانی میذارم و بعضأ رو بعضی از پستها چند بار کامنت میذارم و توضیح میدم.این یعنی اینکه من از حرفها و نوشته های هیچکی بی تفاوت نمیگذرم و براش وقت میذارم و روش فکر میکنم.اصولأ با آدمای خنثی و بی تفاوت یا اونایی که هرطرف باد میاد,اونام همونطرفی میرن,به هیچ عنوان آبم تو یه جوی نمیره.گرچه معمولأ و اکثر مواقع اونا کارشون خیلی بهتر و راحت تر از من پیش میره و من عقب میمونم!

آره داشتم میگفتم که این روحیاتمو و عزت نفسمو و روحیه مدیریتیمو این چیزا رو هنوزم به همون شدت دارم.ولی اون بی خیالی و رضایتی که اون موقع داشتم رو ندارم!من الان اصلأ راضی نمیشم.البته قبلنم بلندپرواز بودم,ولی شرایط موجودم اینقدر آزارم نمیداد و کم کم به چیزی که میخواستم میرسیدم.تو رشته های موردعلاقه ام,حسابداری و ریاضی,رفتم دانشگاه و مدرک گرفتم.دوره های دیگه ای که دوس داشتم,مثل گرافیک,طراحی,آرایشگری و چندتا چیز دیگه رو هم آزاد گذروندم و مدرک گرفتم.به هیچ هنری هم غیر از آرایشگری و آشپزی از اول علاقه و استعداد نداشتم و دنبالشم نرفتم.اون موقع اینجوری بودم که دنبال چیزی که میخواستم میرفتم و به دست میاوردم و خوشحال بودم!من الان اون رضایته و خوشحالیه رو کم دارم!

شوهرم و پسرم رو دوس دارم ولی اصلأ راضی نیستم.حس میکنم میتونستم خیلی زندگی بهتری داشته باشم!میدونم الان تو این زندگیم و نباید برگردم و به گذشته نگاه کنم,ولی هرجوری که فکر میکنم این زندگی رو جوری تغییر بدم تا راضی بشم,نمیشه!زندگی بدی ندارم.خونه و ماشین داریم و درآمدمونم بد نیست.ولی این زندگی اون چیزی که میخواستم نیست!هروقت چیز دیگه ای میخوام و بهش میرسم,میبینم هنوز راضی نیستم و حتی خوشحالمم نمیکنه!!!!اصلأ نمیدونم با چی راضی میشم,با چی خوشحال میشم!شب قدر بیدار موندم ولی مثل همه اون دفعاتی که میخوام دعا کنم,بازم سردرگم شدم و نتونستم هیچی واسه خودم از خدا بخوام و فقط واسه دوستام و هرکسی که میشناختم دعا کردم و اصلأ نمیدونستم که باید چی واسه خودم بخوام!هیچوقت نمیتونم واسه خودم دعا کنم و بگم فلان چیزو بهم بده!چون خودمم نمیدونم چی میخوام و این نارضایتیم دقیقأ از چیه!واسه همینه که همیشه واسه شماها تو کامنتهام آرامش خواستم.چون آدم وقتی تو زندگیش به آرامش میرسه,که به چیزایی که خواسته,رسیده باشه و راضی باشه.متأسفانه من اون آرامش رو ندارم!من حتی دیگه از خودمم راضی نیستم!چندسالی با همون وزن موندم,ولی بعدش غذا خوردنای عصبی ام شروع شد و دوباره چاق شدم!و الان دیگه اونجوری نیس که خودمو همینجوری که هستم قبول داشته باشم و دوست داشته باشم.الان واقعأ از اندامم ناراضیم و از خودم بابت اینهمه بی اراده گی ناراضی و شاکیم!شوهرم بهم میگه تو خوشگلی و همینجوریشم واسه من جذابی!هنوزم اینقدر باهوش هستم که بفهمم دروغ نمیگه و واقعأ همینجوری قبولم داره و ناراضی نیست.ولی حرفای اونم باعث نمیشه خوشحال بشم!

دیگه مثل اون موقعها احساس نمیکنم که فقط کافیه من اراده کنم,اونموقع همه کار میتونم بکنم و هیچ کاری نشد نداره!الان دیگه حس میکنم ضعیف شدم و حتی توان کوچکترین تغییری تو خودم یا زندگیم رو ندارم!و خدا میدونه چقدر این حس بدیه.....

خیلی چیزای دیگه ای هست که میخواستم بنویسم,ولی خیلی طولانی میشه و فکر کنم از حوصله شما خارج باشه.شاید بعدأ اونا رو هم نوشتم!

دوستتون دارم و بازم واسه همه تون از خدا آرامش میخوام!بای