خاطرات.....

سلام خوبید؟

روز معلم بر معلمهای خوب و مهربون مبارک

امروز میخوام خاطرات خودمو از دوران مدرسه بنویسم.

پارسالم یادمه همچین چیزی تو ذهنم بود،ولی الان هرچی دنبالش گشتم،پیداش نکردم!!!شایدم تو یکی از کپشنای اینستاگرام نوشته بودم!خلاصه یادمه یه همچین چیزی پارسالم به این مناسبت نوشتم!حالا امسالم مینویسم تا واسه خودم تجدید خاطره بشه و واسه شماهام شاید جالب باشه.

کلاس اول که بودم،خواهرم کلاس سوم بود و باهم میرفتیم مدرسه.یه معلم خیلی خوشگل و خوشتیپ داشتیم به اسم خانم عتیقه چی!خیلی شیک پوش بود و امکان نداشت هر یکی دو روز درمیون یه مانتو جدید نپوشه!منم که کلا از همون موقع درگیر این چیزا بودم و عاشق آدمای خوشگل و خوشتیپ بودم!!ساشا هم که دقیقا اینجوریه!معلومه که به کی رفته!خخخخخ

خلاصه از همون اول حس خوبی نسبت بهش داشتم و همین باعث شد کلا مدرسه رو دوس داشته باشم.معلم مهربونی هم بود و دوستم داشت.میز دوم سمت راست کلاس مینشستم!البته جزو معدود سالهایی بود که ردیفهای جلو مینشستم.چون هم قدم بلند بود و هم تو سالهای راهنمایی و دبیرستان فوق العاده شر و شور بودم.

یه خاطره بامزه از اون موقع بگم.یه معلمی تو مدرسه مون بود که مال ما نبود.تو مدرسه داستانای وحشتناکی ازش تعریف میکردن.میگفتن مداد میذاره لای انگشت بچه ها و اینقدر فشار میده تا انگشتشون بشکنه!!!!هرکی هم یه شاخ و برگی بهش میداد و تحویل یکی دیگه میداد داستانو!خلاصه که مثل سگ ازش میترسیدم.تا حالا هم از نزدیک ندیده بودمش!یه روز  با خواهرم میرفتیم مدرسه که خوردم زمین.بد هم خوردم زمین و داشتم گریه میکردم که یکی دستمو گرفت و گفت،چیزی نشد عزیزم!بلند شو!برگشتم نگاش کردم،دیدم همون خانمه است که تعریفشو کردم!!!چشمتون روز بد نبینه،تا جایی که توان داشتم جیغ زدم!!!همینجوری زل زده بودم بهش و جیغ میزدم!!!بدبخت ماتش برده بود!آخرش خواهرم دستمو گرفت بلندم کرد و من تازه تونستم فرار کنم!!!اینقدر تند دویدم که خودمم باورم نمیشد!!!اونروز رفتم خونه و مدرسه نرفتم!بعدها که یاد اون صحنه میفتادم که چه جوری تو صورت معلمه نگاه میکردم و جیغ میزدم خنده ام میگرفت!حتی اینقدر جرات نمیکردم دستمو از تو دستش بکشم بیرون و بلند شم در برم!فکر میکردم میخواد منو بخوره!!!خخخخخخ

کلاس دوم ما سه تا معلم عوض کردیم.اولین معلممون اسمش خانم شلویری بود و خیلیم دوس داشتنی بود.یادم نیس واسه چی رفت.بعدش یه خانم معلم خیلی بداخلاق اومد به اسم خانم سهرابی!اونم موقت بود و دو سه ماه بعدش رفت و آخریشم خانم اسماعیلی بود که اونم خیلی سختگیر بود و اصلا دوسش نداشتم!

کلاس سوم و چهارم یه معلم داشتیم و اسمش خانم جلالی بود.قد خیلی بلندی داشت و نه خیلی جدی بود نه خیلی مهربون.ولی با من خوب بود.کلا معلمها باهام خوب بودن.درسمم خوب بود.همیشه هم تو کلاسش مبصر بودم.یادمه یه بار سر مسافرت رفتن،مامانم اومده بود ازش مرخصی بگیره و نداده بود و بحثشون شد و بعدم خانم،منو از مبصری خلع کرد!!!ها ها ها 

کلاس پنجم معلممون خانم فارسی نسب بود که دوسش داشتم.همسایه خاله ام بود و من زیاد میدیدمش.قد خیلی کوتاهی داشت و خیلی آروم بود.یعنی تو کلاس مجبور بودیم ساکته ساکت باشیم تا صداشو بشنویم.ولی درکل معلم خوبی بود.

دوران اول و دوم راهنماییمو اصلا دوس ندارم.راستش خاطراتی هم ازش ندارم.ولی سوم راهنمایی خیلی خوب بود.یه معلم ریاضی داشتیم به اسم خانم نوایی!فوق العاده شیک میومد مدرسه.خوش چهره هم بود و من عاشقش بودم.اصلا عشق به اون باعث شد من عاشق ریاضی بشم.خیلی باهم جور بودیم.کلی هم باهاش عکس دارم.به من میگفت نابغه!!!از همون سالم بود که تو مدرسه تو گروه والیبال بودم و باعث شد کلا بیفتم تو رشته والیبال.بازیمونم خوب بود و همیشه تو مسابقات مقام میاوردیم!

دبیرستان بهترین دوره تحصیلم بود.عاشقانه دوستش دارم دوستای خیلی خیلی خوبی هم داشتم.ما دوتا نیمکت آخر مینشستیم و شش نفر بودیم که یه مدرسه از دستمون عاصی بودن!جالبه که هر شش نفرمونم جزو بهترین شاگردای کلاس و مدرسه هم بودیم!ولی مثلا خوده من،همونقدری که در بین شیطنتام درس رو متوجه میشدم،برام کافی بود.چون تو خونه که اصلا درس نمیخوندم.ولی با تمام شیطنتها و درس نخوندنا همیشه نمرات و معدلم عالی بود.بعدم عشق تقلب بودیم!مثلا وقتی قرار بود امتحان داشته باشیم،ما تقسیم بندی میکردیم و هرکدوم یه قسمت رو میخوندیم و سر امتحان به همدیگه میگفتیم!!!تمام لذتش به ترس و لرزش بود و هیجانش.وگرنه همه مون درسمون خوب بود و اصلا نیازی به تقلب نداشتیم!مخصوصا سر امتحانای اصلی این تقلبا آی میچسبید!!!یه معلم جبر داشتیم که دشمن خونی من بود!!!!امتحان که شروع میشد،میومد بالای سر من وایمیستاد تا آخرش!!!البته بچه ها همکاری میکردن و بالاخره میکشیدنش اینور اونور،ولی در هرحال رو من بدجوری زوم بود!یه بارم تونست ازم تقلب بگیره.باورتون نمیشه اینقدر خوشحال شد که انگار به بالاترین موفقیت زندگیش دست پیدا کرده!!!البته از همون خوشحالیه ازش سوتی گرفتیم و تا آخر سال دیگه ولش نکردیم!!!

اینقدر شیطون بودم که ده بار فقط مامانمو خواستن مدرسه!اونم تو دبیرستان!فکرشو بکنید!سه بارم تا پای اخراج رفتم،ولی از اونجایی که بچه زرنگ تا پای اخراج میره ولی اخراج نمیشه،منم جون سالم به در بردم!وگرنه الان به عنوان یه دیپلم ردی در خدمتتون بودم.درواقع اینکه درسم خوب بود و معدلم بالا بود باعث میشد که همیشه از شیطنتام چشم پوشی کنن،وگرنه که صدبار اخراجم میکردن!

مثلا تو دوره راهنمایی یه دختری بود تازه اومده بود تو کلاس ما!بعد خیلی بزرگ بود!یعنی از نظر هیکلی واقعا اندازه سه تا بچه نرمال بود!!من و دوستم فرناز که پیش هم مینشستیم،رو هم نصفشم نبودیم!تازه من تپلم بودم یه کم!خدا ازمون بگذره!چقدر سر بیچاره بلا میاوردیم مادوتا جونور!دوس نداشتیم پیش ما بشینه و میخواستیم خودمون دوتا اون ته کلاس هرجور دوس داریم آتیش بسوزونیم.ولی چون قدش خیلی بلند بود نشونده بودنش نیمکت آخر پیش ما!یه بار زنگ تفریح،نیمکت چوبی خودمونو قسمت نشیمنشو با بدبختی و کمک بچه های دیگه میخهاشو کندیم و فقط همینجوری اسقاطی گذاشتیم سر جاش.بعد سر کلاس من و فرناز میرفتیم یه گوشه نیمکت مینشستیم و اینم بیچاره اون گوشه اش مینشست!بعد یهو ما دوتا از جا بلند میشدیم و این بدبخت شالاپی میفتاد زمین!!!یا از قصد جفتمون میچسبیدیم به هم و این تا از جاش بلند میشد،ما لیز میخوردیم میفتادیم زمین!دیگه حساب کنید کلاس چه وضعی پیدا میکرد!میترکیدن بچه ها از خنده!خودمونم که از همه بدتر!جالب این بود که تا آخرسالم اون نیمکتو درس نکردن و بساط تفریحمون براه بود!!تازه این یکی از کوچکترین شیطنتهامون بود!بقیه رو نمیگم که بدآموزی نشه!

سوم دبیرستان که بودیم یه اردو رفتیم اصفهان.وای که چقدر خوش گذشت.یعنی هرجایی هم میرفتیم خوش میگذشت.چون اصل باهم بودنمون بود که خیلی خوب بود.با اتوبوس برده بودنمون.راننده اتوبوس یه شاگرد داشت که کل مسیر رفت و برگشت سوژه مون بود.طفلی یه لحظه از دست ما آسایش نداشت!فقط خدا میدونه چقدر اذیت کردیمش!بدبختی همیشه هم من سر دسته شون بودم و ابتکار عملو دست میگرفتم که فلان کارو بکنیم و فلانو نکنیم!!!

خلاصه که دوران تحصیل فوق العاده خوبی داشتم.عاشق مدرسه هام و معلمهام بودم.

بعدشم که تو رشته مورد علاقه ام،ریاضی رفتم دانشگاه و کارشناسیمو گرفتم و بعدشم یک سالی تو یه آموزشگاه تدریس کردم.بعدش باز دوباره کنکور دادم و چون حسابداری رو دوس داشتم،اونم شرکت کردم و خداروشکر قبول شدم و تو اون رشته هم تا لیسانس رفتم.بعدش هم که دیگه رفتم سرکار.سرکار رفتنمم مثل بقیه چیزای زندگیم،مدام ازین شاخه به اون شاخه پریدن بود.چون اصلا نمیتونم یکنواختی رو تحمل کنم.ولی خداروشکر تو هر شغلی که بودم خوب بودم و موفق.تازه کنار درس و کارمم،دوره های کامپیوتر،گرافیک و آرایشگری رو هم گذروندم.یعنی مدام از شیش صبح که بیدار میشدم در تکاپو بودم تا شب که میرسیدم خونه!چندسالی هم واسه خودم سالن آرایشگری زده بودم.البته همون زمان،مدیر دفتر یه شرکت خدمات خودرویی هم بودم.ولی تایم آزادمو میرفتم سالن.چون آرایشگری رو هم دوس داشتم.

بعده ازدواجمم که به عنوان حسابدار تو یه شرکت کار میکردم تا وقتی که ساشا سه سالش بود.یعنی حدودا سه سال و نیم پیش.بعد دیگه با فکر و مشورت زیاد با شوهری،به این نتیجه رسیدم که بهتره دیگه نرم سرکار.شایدم خسته شده بودم.چون واقعا از همون دوران اواخر راهنمایی به بعد،من دیگه کارم فقط مدرسه رفتن نبود و همیشه کنارش کلاسهای دیگه میرفتم و بعدم که دیپلمم رو گرفتم،همزمان با دانشگاهم سرکارای مختلف میرفتم و به هیچ عنوان تایمی به عنوان بیکاری نداشتم.البته که همیشه گردش و تفریحهامم به راه بوده.منظورم از تایم آزاد،یعنی مثلا وقتی که بشینم تو خونه و فقط استراحت کنم.

اینه که وقتی دیدم ساشا داره بزرگ میشه،دوس داشتم حالا دیگه جور دیگه ای زندکی کنم.واقعا از ته دل،دلم میخواست وقت بیشتری رو با بچه ام بگذرونم.احساسی که هنوزم باهام هستش و اصلا پشیمون نشدم.شاید بعدها باز تصمیم بگیرم برم سرکار.ولی فعلا این شرایط و این نوع زندگی رو برای خودم می پسندم.حالام که یه فرشته کوچولو تو راه داریم و من هیجان اومدنشو دارم.اولویتها تو زندگی آدمها متفاوته.اون موقع اولویتم سرکار رفتن و درس خوندن بود.الان ولی هرچی فکر میکنم که درسمو ادامه بدم یا جایی مشغول به کار بشم،می بینم این چیزایی نیست که فعلا تو این برهه از زمان،منو خوشحال کنه.چون همیشه تو زندگیم یاد گرفتم که آدم باید بدون توجه به حرف بقیه و نظر جمع،اونجوری زندگی کنه که خوشحالتره.

من تو دوره مجردیم و کارها و تفریحاتی که داشتم،فوق العاده با بابام درگیری داشتم.پدر خیلی سختگیری داشتم و منم دختر چموش و بدقلقی بودم و به شدت لجباز.ولی با تمام سختگیریها و درگیریهای توی خونه،اون کاری رو میکردم که خودم دوس داشتم و خوشحالم میکرد.حالام سعی میکنم همون کارو بکنم.

فکر میکنم خیلی نوشتم،نه؟

پاشم پاشم کم کم آماده بشم که باید برم دنبال ساشا.

بازم روز معلمو به همه معلمهای عزیز تبریک میگم،مخصوصا معلمهای خوب خودم.

امیدوارم همه مون تو زندگی به این نتیجه برسیم که،حرف مردم،کمترین تاثیر رو تو زندگیامون داره.پس بیخود به خاطر خوشایند این و اون روش زندگیمونو عوض نکنیم و همیشه هم اولویت رو اول خودمون قرار بدیم و بعدم عزیزامون و حتما جوری زندگی کنیم که توش بیشترین احساس رضایت و شادی رو داریم.

دوستتون دارم و مثل همیشه براتون بهترینها رو آرزو دارم.

مواظب خودتون باشید

بای